اردیبهشت ماه تولد بزرگان ادب و فرهنگ فارسی است. ماهی که اول روز آن تولد سعدی شاعر بلند پرواز ایرانی است که شعر بنی آدم آن با ترجمه ای به تمامی زبانهای زنده دنیا بر سر در سازمان ملل متحد در نیویورک نصب گردیده است. حافظ تعالی زیباترین عاشقانه هاست و فردوسی که شاه سخن پرداز ایرانی است همو که در زمانی که نوشتن و گفتن از زبان فارسی جرم بود تمام ثروت و مکنت و هستی خود را به پای شاهنامه ای گذاشت و با قدرت تمام در برابر دربار ترکان غزنوی که جیره خوار خلفای عباسی بودند ایستاد تا بگوید :

آری این سه تن بزرگانی هستند که با توجه به تجزیه ایران شهر و تبدیل آن به ایران همچنان افتخار بودن آرامگاههایشان در سرزمین مادری مانده است تا روح آنها نیز همچنان از فرهنگ و ادب این سرزمین کهن در برابر شیطنتهای تخمه های سوسمار خوار و جماعت مسخ شده و بی هویت که پارسی را به حیل عربی و لاتین آلوده می نمایند،محافظت کند و یادآوری این نکته که  :

. متاسفانه ما گاهی فراموش می کنیم که که بوده و کجا بوده ایم و به جای مطالعه گذشته پرافتخار خویش خود را سرگرم روزمرگیهایی ساخته ایم تا دیگران از این فرصت برای دنبال کردن اهداف عباسی و اموی خود داشته باشند. چو نیکو گفته است آن بزرگوار که